Stachura, Edward „Tango Triste”

Tango triste

Fue cual un eclipse en el corazón:
Repentinamente ella dejó de verme
Fue cual un terremoto en el Perú:
Repentinamente ella dejó de entenderme,
Fue cual
Un ave migrante
Chocando contra un faro
———————–
En la más grande oscuridad me hizo caer la claridad más grande

Tango – canción de luto cual tras una plaga de langostas
Tango – ese pensamiento triste que se baila
Con una bola* al pie de memoria maldita
Con un cuchillo en la espalda hasta el mango
Con una demencia que desborda la mirada
Que sea así, un eclipse para siempre
Que el sol ya no amanecerá para mi
Que sea así, un terremoto en todas partes
Que se pierda mi rastro
Que sea así
Pues ya no vivo más
Pues en fantasma de ave se convirtió el ave
——————————————-
En la noche más profunda bailo hasta el alba negra

Tango – canción de luto como tras una plaga de langostas
Tango – pensamiento triste con el cual se baila
Con una bola* al pie de memoria maldita
Con un cuchillo en la espalda hasta el mango
Con una demencia que desborda la mirada

*kula – en el poema esta palabra se refiere a una bola de acero que se ataba antiguamente al pie del condenado para que no escapará
[trad. Alba Marina Málaga Sabogal]


Tango Triste

Stachura Edward

To było tak jak zaćmienie słońca w sercu:
Przestała naraz widzieć mnie;
To było tak jak trzęsienie ziemi w Peru:
Przestała naraz słyszeć mnie;
To było tak,
Jak o Latarnie morską
Rozbija się wędrowny ptak.

W najgłebszą ciemność strącił mnie największy blask.

Tango – żałobny śpiew jak po szarańczy.
Tango – to smutna myśl, którą się tańczy.
Z kulą u nogi przeklętej pamięci,
Z nożem, co w plecach aż do rękojeści,
Z obłędem, co w oczach się nie mieści.

Niech będzie tak, że zaćmienie zawsze będzie:
Nie wyjdzie słońce dla mnie już;
Niech będzie tak, że trzęsienie ziemi wszędzie:
Zaginął wszędzie po mnie słuch;
Niech będzie tak,
Bo ja nie żyję wcale,
Bo duchem ptaka stał się ptak.

W najgłebszej nocy tańczę do czarnego dnia.

Tango – żałobny śpiew jak po szarańczy.
Tango – to smutna myśl, którą się tańczy.
Z kulą u nogi przeklętej pamięci,
Z nożem, co w plecach aż do rękojeści,
Z obłędem, co w oczach się nie mieści.


Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *