Baczyński, Krzysztof Kamil *** [Żyjemy na dnie…]

*** [Vivimos en lo profundo…]
Baczyński Krzysztof Kamil

Vivimos en lo profundo del cuerpo. En la raíz misma del espanto.
Nos talla el hambre paciente y nos cortan las heladas blancas.
Nos detenemos frente a las ventanas. La noche espera tras los cristales
y silenciosa se eriza la muerte al sentir al hombre.

Y nos fundimos lentamente. Sin mirarnos a los ojos
al día siguiente. Otra vez un hombre se ahogó en la noche.
Esta no es la tristeza de la fe. Son los corazores que encanecen
y se entibian, y se entibian, con amor y esperanza.

Sabemos tan sólo. Sólo eso sabemos: en el último sueño del sufrimiento
hay una casa tallada en el sol, y bajo ella la tierra tibia,
y allí en fuentes claras cual en espadas traslúcidas
reconocemos reflejados rostros aún humanos.

[trad. Lucía Málaga-Sabogal]

————————————————–
*** [Żyjemy na dnie…]
Baczyński Krzysztof Kamil

Żyjemy na dnie ciała. Na samym dnie grozy.
Rzeźbi nas głód cierpliwy i tną białe mrozy.
U okien przystajemy. Noc za oknem czeka
i śmierć się jeży cicho, gdy czuje człowieka.

I topniejemy z wolna. Nie patrzymy sobie w oczy
na drugi dzień. Znów człowiek utopił się w nocy.
To nie jest smutek wiary. To serca tak siwieją
i stygną coraz, stygną, z miłością i z nadzieją.

Wiemy tylko. To wiemy: w ostatnim śnie cierpienia
jest dom rzeźbiony w słońcu, a pod nim ciepła ziemia,
i tam strumieniem jasnym jak przezroczystym mieczem
odbici – rozpoznajemy twarze ciągle człowiecze.

Ten post dostępny jest również w języku hiszpańskim